Üstat Ortaçgil, “Bu şarkılar adam olmaz” demişti ya şarkısında; bu çocuk şarkıları ve tekerlemeleri hiç adam olmaz!
Yağ satarım, bal satarım. Ustam ölmüş ben satarım.
(Miras yediliği beyne işlemiyorsa ben de bu psikoloji işlerinden anlamıyorum.)
Baltalar elimizde, uzun ip belimizde biz gideriz ormana hey ormana…
(Sonra da yeşiller azaldı maviye zehir karıştı! atık üretip çevreye duyarlı olmayan insanlar, falan falan falan…)
Buraya bir kuş konmuş. Bu kesmiş, bu pişirmiş, bu yemiş bu da okuldan gelmiş hani bana hani bana demiş…
(Sözleri inanılmaz katı ama nasıl da sevimli söylüyor büyükler miniklerin açtıkları avuçlarına. Psikopat yetiştirmek için birebir.)
Bir, iki, üçler yaşasın Türkler… Dört, beş, altııı Polonya battı… Yedi, sekiz, dokuz Almanlar domuz… On, onbir, oniki İtalya tilki… Onüç, ondört, onbeş Ruslar kalleş… Onaltı, onyedi, onsekiz ortada kaldı Portekiizzz…
(Yuh be bu kadar paranoyak mı yetiştirilir bir insan evladı… İnsanı sev millet, inanç değil insandır önemli olan de şimdi sen bu şarkıdan sonra eminim anlar!)
Portakalı soydum başucuma koydum… Ben bir yalan uydurdum.
(Aferin!!! Yalanı ne kadar da pembe ve şirin hale getiriyor çocuk beyinlerde…)
Ne demiştik;
Bu şarkılar adam olmaz ya… Bu çocuk şarkıları ve tekerlemeleri hiç adam olmaz!
