Anime ve manga temelli canlı aksiyon uyarlamaları genellikle sorunlu olmuştur. Ancak şaşırtıcı bir şekilde, 2023, her ikisi için de önemli bir yıl olacak gibi görünüyor. HBO, Ocak ayında “The Last of Us” adlı popüler bir dramayı başlattı ve bu dizi, 2013 oyunu gibi karakter odaklı bir zombi kıyameti hikayesine somut bir şekilde yaklaşarak büyük beğeni, yüksek reytingler ve bir dizi Emmy adaylığı elde etti. Netflix ise Eiichiro Oda tarafından yazılan ve çizilen uzun soluklu manga “One Piece”ten uyarlanan bir dizi olan “One Piece”i sunuyor.
Netflix, bu zorlu görev için hazırlıklı olarak geliyor gibi görünüyor. Oda, bu sezon için onay verdi ve dizi, Matt Owens ve Steven Maeda tarafından manga’nın ilk 100 bölümünden oluşan sekiz saatlik bölümlere dönüştürüldü. Netflix, “One Piece” anime serisinin 15 sezonunu da yayımlayarak hem yeni gelenler için hem de mevcut hayranlar için bir hazırlık sunuyor. Ancak bu “One Piece”, hem bir saygı duruşu hem de yeni gelenler için bir rehber olarak etkili olsa da, hala iki boyutlu bir dünya için titiz bir şekilde yeniden oluşturma çabasının tutsağı gibi görünüyor.
“One Piece”, denizlerde geçen bir korsan fantazisi hikayesidir ve korsan mürettebatlarını (elbette bir parça içinde saklanmış olan) bir efsanevi hazinenin peşinde koşturan denizcilerle karşı karşıya getirir. Dizi, gençlik döneminde Korsanlar Kralı olma hayali kuran Monkey D. Luffy (Iñaki Godoy) ile başlar ve sezon boyunca gemisini güvence altına alır ve kendi hayalleri olan bir mürettebat toplar. Ancak canlı aksiyon uyarlaması, iki boyutlu dünya için tasarlanmış bir dünyayı zorlu bir şekilde yeniden oluşturma çabasının tutsağı gibi görünüyor.
Görsel kaosu bir dengesiz orkestra gibi sunan pilot yönetmen Marc Jobst, yapımcı tasarımcı Richard Bridgland, kostüm tasarımcısı Diana Cilliers ve ekip, CGI ve pratik efektlerin karmaşık bir kombinasyonunu bilinçli bir şekilde sunuyorlar. Dövüş sahneleri etkileyici bir şekilde koreograflanırken, eski Korsan Kral Gold Roger’ın (Michael Dorman) idamını bekleyen büyük bir kalabalığı hazin arayışına sürükleyen bir prolog, hikayenin epik ölçeğini aktarıyor. “One Piece” en iyi halinde, renkli bir çocuksu neşe taşıyan bir şeker gibi, basit bir olgunlaşma hikayesi ile uyumlu bir şekilde karşımıza çıkıyor.
Ancak bu çabaların izleyiciyi taşıdığı kadar, aynı zamanda “One Piece”ın orijinal medyayı çağrıştırdığını ve ne kadar pahalı olursa olsun canlı aksiyon için ne kadar garip bir uyum oluşturabileceğini vurguluyorlar. İnsan-yarım köpek balığı melezi birinin açık Hawai gömleğiyle bir restorana girmesi asla doğal gözükmeyecek. Düzenli kadro arasında bile sıkı ama coşkulu bir oyunculuk tarzı hakim. Godoy sık sık çekici olsa da, Luffy’nin marka pozunu taklit ederken tezahürat yaparken birkaç vuruş için fazla uzun süre tutuluyor – neredeyse bir stilize resmi taklit ediyormuş gibi. Bu etki tüyler ürpertici; daha da önemlisi, daha derin bir soru ortaya koyuyor. Umulan en iyi sonuç, yakın veya uzak olsun, orijinalin yaklaşık bir benzeri ise, bu “One Piece” sürümü orijinalin sunamadığı ne sunuyor?
“One Piece”, geçmişteki anime uyarlamalarının zayıf başarılarını hatırlattığı kadar, Netflix’in en büyük başarı öykülerinin de içinde bulunduğu bir alandadır: “Wednesday”, “The Witcher”, “The Sandman”, “The Umbrella Academy” gibi fikri mülkiyet üzerine temaları işleyen tür dizileri. Bu diziler hem son derece popüler hem de kültürel olarak hafiftir. Bunlar, izleyici için binge izlemeye uygun, zorlamayan ve gerçek yenilik elde etmeye karşı olan sürtünmesiz bir kaliteye sahiptir. Ancak yine de yenilik hiçbir zaman buradaki amaç değildi. Koruma amaçlıydı – ve Luffy, bize asla vazgeçmememiz gerektiği sürece tüm hedeflerin geçerli olduğunu söylerdi.
“One Piece”ın sekiz bölümü şimdi Netflix’te yayımlanıyor.
