Orduları sevmem ben…
Gerekliliğine inanmam sevmemi gerektirmez.
Keşke hep iyi insanlar olsa ve zaten gerek de kalmasa böyle oluşumlara bakış açım hep bakidir, çocukluğumdan beri…
Bunu bilahare anlatırım ama bu yazım en sevdiğim ordu korosunun ardından hissettiklerim çünkü..
Evet anladınız ‘Kızıl Ordu Korosu’…
Çocukluğumdan bu yana muhtemelen de en sevdiğim koro…
Dün acı haberleri geldi… Oysa onlar değil miydi onca askeri disiplini müzikte hissettirmeleriyle birlikte ordu mefhumunu inceden inceden dalgaya alan…
Onlardı yine gittikleri ülke ünlülerinin şarkılarını kendi aksanlarıyla dillendiren.. Tarkan şarkısı da yorumlamışlardı anımsarsınız… Hatta Türkiye konserinde İSTİKLAL MARŞI bile okumuş olmalarındaki inceliğe bakar mısınız? İşte bugün bu muhteşem yetenekli, askeri eğitimlerinin söndürmediği esprili hayat görüşünü sanatlarıyla birleştirmeyi başarmış Kızıl Ordu Korosu’nun üyelerinde büyük kayıp yaşatan elim bir kaza haberi ile yıkıldık, içimiz yandı…
Hepimiz severdik, tüm dünya severdi…
Hala seviyoruz, kayıpların ruhları huzura erişmiş olmasını dilerken, Kızıl Ordu Korosu’nun yeniden yapılanıp, kaybedilen arkadaşlarının anısını da yaşatacaklarına inanarak hem de…
Güzel hisler veren, askeriyeyi bile sempatik kılan bu koroyu böyle bir acıyla bütünlemek hiç olmadı be hayat…
Üzdün bizi yine…
Üzüldük yine yine yine…
Beyza Cumbul
