Fikret Kızılok, Âşık Veysel Şatıroğlu’nun yanına gittiğinde Sivas’a, bir gün ona gitar çalıyor. Ve sohbet esnasında uzatıyor gitarı dokunarak incelesin diye, Veysel dokunuyor gitara “bu bağlama gibin bir şey” diyor, aradan zaman geçiyor. Bağlamasını alıyor ve çalmaya başlıyor Veysel’in, Fikret Kızılok bağlamaya hayran kalıyor. Bir gece ansızın odasına gizlice girip duvarda asılı olan bağlamanın kalıbını alıyor, İstanbul’a döndüğünde de aynından bir tane yaptırıyor ve Âşık Veysel, ölene kadar da o bağlamayı kullanıyor şarkılarında. Fakat ne zaman ki Veysel rahmetli oluyor, mezarının başına gidip Veysel’im sen ölünce ben bu bağlamayı çalamam artık, en iyi sen çalardın ben bu bağlamayı neyleyim deyip kırıyor bağlamasını.
