Duygu Asena Roman Ödülü’nün sahibi açıklandı

Doğan Kitap, kadın hakları savunucusu Duygu Asena’nın düşüncelerini ve mücadelesini yaşatmak adına, 2007 yılından bu yana roman ödülü düzenliyor. Bu sene seçici kurul Doğan Hızlan başkanlığında toplanmış, Asuman Kafaoğlu Büke, Filiz Aygündüz, İhsan Yılmaz, Sibel Oral, Elif Tanrıyar ve geçtiğimiz yılın ödül alan ismi Arlin Çiçekçi’den oluşmuştu. Duygu Asena Roman Ödülü’nün bu yılki kazananı Cüret romanıyla Neslihan Önderoğlu oldu.

Kurul, Önderoğlu’nu ‘kimsesizlerin ve toplumda yerini bulamayanların direncini anlattığı hikâyesiyle ve anlatı dilinin yetkinliği, temaları dağılmadan bütünlüğe taşıması’ sebebiyle ödüle değer bulduğunu belirtti.  Neslihan Önderoğlu ise duygularını şu şekilde ifade etti: “Duygu Asena gibi simgeleşmiş bir isimle verilen bu ödüle romanım Cüret’in değer bulunmasından onur duydum. Bu sorumluluk ve geleneği tıpkı benden önce ödülü alan arkadaşlarım gibi taşıyacağım. Değerli jüri üyelerine teşekkür ederim.”

Neslihan Önderoğlu’nun Notos, Varlık, Sözcükler gibi pek çok dergide öyküleri yayımlanmış ve yazar, ilk öykü kitabı “İçeri Girmez miydiniz?” ile 2013 Haldun Taner Öykü Ödülü’nü almıştı. İkinci romanı Yeryüzü Yorgunları ile Melih Cevdet Anday Edebiyat Ödülü’ne değer bulunmuştu.

Önderoğlu’na Duygu Asena Roman Ödülü’nü kazandıran Cüret, tüm “ötekileri” bir lincin gölgesinde, sarsıcı ve sancılı bir düzlemde karşı karşıya getiren bir roman. Neslihan Önderoğlu, bir evin içinden taşan trajedinin izini sürerken de, bir anda cehenneme dönen sokaklarda yaşanan arbedeyi anlatırken de engellilerin, mültecilerin, travestilerin, azınlıkların ve içten içe “çoğunluğun” korkusunu gözler önüne seriyor: Bir evin ve bir ülkenin sakinleri uzun zamandır patlamaya hazır vaziyette dolaşıyorsa fitili kim ateşler? En mazlum görünen midir o, en zalim olan mı? “Güç” el değiştirdikçe kurbanlarla failler de yer değiştirir mi?

Bir gün babam, ağzında bir tavukla kaçarken vurdu tilkiyi. İlk o zaman gördüm o hayvanı. Nefretim bir anda acımaya dönmüştü. Tilki bize kötülük ettiği için değil, tilkiliğini yaptığı, varoluşuna kazınmış haritayı izlediği için babam onu vurmuştu. Ben o zamana kadar nefret ettiğim tilkiyi, öldüğü gün acıyarak sevmeye başlamıştım. İşte Aliye’nin odası da bana her zaman bu kümes gibi göründü. Girmeye çekindiğim bir yer. Ne ki tilkinin aksine o her zaman karşımdaydı. Hep ordaydı, bütün kötülüğüyle. Ve ben onun tilki gibi tilkiliğinden değil de bile isteye kötü olduğunu biliyordum.

Tuğçe Hitay