Deprem acımız tarif edilemez, ne kadar yardım etsek de yetmiyor hissimizin üstünü örtecek hiçbir şey yok. Olmayacak da… Ülkemiz büyük bir felaketle sarsıldı.
Herkes – hepimiz, gücümüz yettiğince bir şeyler yapmaya çalıştık, çalışıyoruz, çalışacağız. Aslında böyle bir giriş yapsam da ben bu yazımda depremi yazmayacağım. Hepimizin yaşadığı bildiği şeylerin üzerinden geçmek yerine farklı bir konuya; sosyal medya kullanımımız merkezli bir yazı kaleme almaya çalışacağım. Biraz medya okuryazarlığı dersi gibi olacak ama sosyal medya kullanımı ile ilgili izlenimlerimi aktarmak istiyorum. Çünkü birçok konuda olduğu gibi yazık ki afet zamanlarında sosyal medya kullanımımız konusunda da sınıfta kaldığımızı düşünüyorum.
Ana nedeni bana göre bilinçsiziz. Her konuda birlikte hareket eden yapıdan uzak egomuzun savaşına yeniliyoruz. “Bu hesap ne demiş” bilgisi yerini “Ben ne diyorum bakın”a dönüşünce de Twitter kocaman bir aynı şeyleri tekrarlayan, güncel bilginin korunamadığı bir çöplüğe dönüşme görüntüsü taşıyor. Çoğumuzun bunu fark etmeden yapması ise durumu tamir edilemez, çözümlenemez boyuta getiriyor.
Kolektif bilinci oturmamış bir toplumuz.
Aslında bunu bize yaşamıyla öğreten bir liderle başladı genç Cumhuriyet ama onu ve yaptıklarının kaçta kaçını anlamaya çalıştık ki bunu fark edelim değil mi? Biz, putlaştırmayı onu tek adam haline getirmeyi seçen yönetimlerin, araştırmayan – sorgulamayan öğrencileriydik ne de olsa…
Oysa Atatürk, kolektif çalışmanın ve birlikte hareket etmenin tarihini yazmış bir lider.
Atatürk tek başına değildi, hiç olmadı (okul kitaplarında yazılanların aksine…).
Bu bağlamda demeye çalıştığım; belli başlı hesaplara destek olup, daha az sayıda hesaptan kaynak aktarımı ile daha az karışık bilgi servisi yerine, hemen herkes içerik paylaşım yarışına girdi adeta.
Twitter’ın RT gibi güzide bir özelliği hiçe sayılırcasına bilgiler kişisel hesaplardan direkt şahsi paylaşımlar olarak aktarıldı. Tabii bu arada ne güncel tarih – saat ne o kişiye ulaşılıp kurtarılmış olabileceği ihtimali, vb karışıklıklar hiç önemsenmedi.
Oysa bize gelen bilgileri bu konuda öne çıkan hesapları -ki ilgili hesaplar belliydi- etiketleyerek onlara iletmek, bu hesaplardan gördüğümüz yardım çığlıklarını ise sadece RT’lemek, daha çözüm odaklı bir etkileşimin ilk ve bence en önemli adımı olurdu.
Her şeye bir yorumumuz var.
Yardımlar dışında hayati önem taşıyan öneri, bilgi, vb. leri de yine sadece RT’lesek ve ana twitin algoritmasını yükselterek daha çok sayfada gözükmesini sağlasak yeterdi aslında. Ama “Önemli okuyun” “Bakın yer bilimci sn. …. neler anlatmış” gibi illa alıntı twit atmak da yine aynı bilginin defalarca kez taymımıza düşmesine ve bununla birlikte asıl önemli olan güncel başka bir konuyu kaçırmamıza neden oldu. Biz oturduğumuz yerden kaçırsak ne olur; asıl deprem yerinde özveriyle uğraşan ekiplerin işlerini böyle bir taym kirliliğinin zorlaştırdığını düşünüyorum.
Kişisel çok fazla şey paylaştık
Evet paylaşımlarımız depremle ilgiliydi, içimizin nasıl yandığını yazdık durduk; ama…
Şimdi miydi gerçekten sırası. Tüm duygularımızı oraya dökerken, temiz bir taym ve çözüm odaklı twitlerin yayılmasına nasıl engel olabileceğimizin acaba kaçımız bilincindeydik.
Herkesin acısını yaşaması farklı… bunu inanın çok farkında olarak yine de şunu söylüyorum: Keşke kişisel duygu durumumuzu böyle bir zamanda başka yerlere; mesela bilgisayarımızın not bölümüne falan yazabilseydik ve taymı depremle ilgili çözüme daha açık hale getirebilseydik.
Aslında bu yorumlarıma çokça yenisi eklenebilecek gözlemim var ama hepimiz çok bitkiniz, moralsiz ve acı içindeyiz. Demeye çalıştığımın anlaşıldığını dileyerek burada yazımı noktalıyorum. Yazdıklarıma katılmayan okuyucumuz olursa yorumlarını gerek yazımın altındaki bölüme, gerek sosyal medya hesaplarımdan direkt bana ulaştırabilir; konuşuruz.
Böyle zamanlarda kurtarma çalışmaları, erzak ve ilaç yardımı, barınma gibi temel ihtiyaçlar çok çok önemli, bize düşense tüm bu yardım çalışmalarının en temiz haliyle ihtiyaç sahibiyle onu karşılayacak yardım ekibini buluşturmak olmasını önemsediğim için yazdım. Sürçülisan ettiysem; affola.
Beyza Cumbul
